Petrified Forest, Lake Powell en Antelope Canyon

En zo vertrokken weer om 7 uur richting het volgende project: Petrified Forest. Aangezien het maar twee uurtjes rijden is van Flagstaff naar dit National Park hadden we acht dagen werk voor de boeg. Het mag dan “Forest” heten, ik heb er geen normale boom gezien. Het hele park bestaat uit versteende bomen en voor de rest is het een pure woestijn waar je nergens schaduw kan vinden. De bomen zijn 225 miljoen jaar oud en jaren lang bedolven geweest onder water, modder en dikke lagen vulkaanas. De bomen zijn versteend doordat er silicium is doorgedrongen in de stammen en dit werkt als een natuurlijke conservering. Het resultaat is versteende bomen in veel verschillende kleuren, doordat (bijvoorbeeld) ijzer zicht gemengd heeft in het proces. 225 miljoen geleden lag dit gedeelte van Amerika nog dichtbij de evenaar en daarom waren het bomen zoals je ze nu ziet in Zuid-Amerika en Afrika. Ook zijn er de nodige fossielen en skeletten van dinosaurussen gevonden in dit park, best bijzonder dus.

De eerste dag hadden we geen schaduw nodig, aangezien het de hele dag keihard regende. Gelukkig hoefden we maar twee uurtjes te werken. Onze werkzaamheden deze week bestonden uit trailwerk en steenwerk. De National Park Service is al een aantal maanden bezig om de trail aan te passen, zodat deze begaanbaar is voor mensen in een rolstoel. Het was onze taak om dit werk af te maken. Het trailwerk bestond voornamelijk uit het aanleggen van een onderlaag voor asfalt, zodat we het later in de week konden asfalteren. Het steenwerk hield ten eerste in dat we loodzware stenen moesten zien te verplaatsen naar waar ze nodig waren, zodat we daar een klein uitzichtpunt konden bouwen. Daarnaast moet je de stenen bijslijpen op zo’n manier dat ze allemaal stevig op elkaar blijven liggen. Het bijslepen is een vrij frustrerend klusje aangezien het vaak net niet past en daarnaast levert het je de nodige blauwe plekken op door rondvliegende steentjes. Deze werkzaamheden bevielen mij veel beter dan het bestrijden van planten, aangezien je nu in ieder geval een resultaat zag het einde van de week.

De eerste dag mocht het dan regenen, de rest van de week was het strak blauw, 28 graden en was er een zacht briesje. Eigenlijk perfect weer dus en ik ben nog nooit zo bruin geweest als ik nu ben. Verder hadden we geluk met onze campground. We beschikten over een gigantische televisie (iedere avond een andere overdreven Amerikaanse film gekeken) en een pooltafel. Ook een leuke bijkomstigheid was dat onze crewleader erg van koken hield. Iedere dag een, relatief, goede maaltijd en wij hadden dus alle tijd om te poolen. Op zaterdag werd het zelfs nog beter, aangezien de National Park Service ons had uitgenodigd om hun eigen Oktoberfest bij te wonen. Dit hield in dat zij allemaal een Amerikaanse interpretatie van Duits eten meenamen en dat wij vooral heel veel konden eten. Aangezien wij halverwege de week meestal overgaan op blikvoer was dit meer dan welkom.

Op woensdag moesten we helaas ook nog een paar uurtjes werken, maar het lekkere Amerikaanse ontbijt dat we konden krijgen in het Visitor Center maakte een hoop goed. Vervolgens gingen we weer terug naar Flagstaff en nadat we al onze zooi hadden opgeruimd gingen we voor crewdiner naar Indian Palace. Na genoten te hebben van een heerlijke Butter Chicken met rijst en Garlic Naan gingen we uiteraard op weg naar de Green Room voor $0.25 drankjes en was een fantastische avond wederom het resultaat. Op vrijdag vertrokken we richting Lake Powell om daar een weekendje te chillen. Dit keer mocht ik voor chauffeur spelen en dat beviel me goed. We hadden een rappe Ford Taurus gehuurd, de wegen zijn hier goed en rustig en de uitzichten zijn hier prachtig. We kwamen in het donker aan bij Lake Powell en nadat we onze tenten opgezet hadden, besloten we om maar gewoon te gaan slapen aangezien we nog wat slaap in te halen hadden.

Aangezien het pikdonker was toen we aankwamen bij Lake Powell hadden we geen idee dat we onze tenten zo dichtbij het water hadden opgezet. Het is niet slecht je tent uitkomen met 28 graden, direct aan Lake Powell met een prachtig uitzicht op de Colorado River en de gigantische rotsformaties die deze rivier gedurende de eeuwen uitgeslepen heeft. Doordat de nachten hier nu kouder worden, was het water wel vrij koud, maar voor iemand uit Nederland was het nog steeds prima te doen. Na gezwommen te hebben door dit prachtige stukje natuur vertrokken we richting Antelope Canyon. Antelope Canyon is nog steeds eigendom van de oorspronkelijke bevolking: de Navajo Indianen. Je kan deze Canyon dan ook alleen maar betreden als je een tour boekt met een “Indiaan” als reisleider. Onze Ford had het toch nooit gered tot het begin van de Canyon aangezien je een aantal kilometers offroad moet rijden. De pick-up van onze reisleider had er geen enkel probleem mee, maar erg goed voor je rug was het niet. Vervolgens helpt de reisleider je bij het maken van prachtige foto’s. Antelope Canyon is erg smal en is vooral bekend door de prachtige foto’s die je er kan maken door lichtinval en het fotograferen vanuit een bepaalde hoek. Ik moet toegeven: dat leverde behoorlijk wat mooie kiekjes op.

Na weer teruggebracht te zijn naar onze eigen auto vertrokken we richting MacDonalds (was hoogtijd voor een burger) en de Walmart zodat we wat bier, marshmallows en hout konden kopen. Dat leverde een geweldige avond op: lekkere biertjes bij een kampvuur waarbij een hoop Amerikanen zich aansloten en af en toe een marshmallow met chocola tussen twee crackers. De dag erna konden we met onze brakke hoofden lekker bijkomen in de Colorado River en vervolgens vertrokken we richting Flagstaff. Maar eerst was het tijd voor een ontbijtje bij Denny’s. Dit was het beste ontbijt wat ik ooit gehad heb: twee pancakes, drie plakken bacon, een dikke plak gebakken ham, twee eieren, toast, worstjes en gebakken aardappelen. Een lunch was deze dag dus overbodig. Vervolgens vertrokken we richting Horseshoe Bend voor een prachtig uitzicht en daarna was het echt tijd om terug te rijden naar Flagstaff.

In Flagstaff kwam ik erachter dat de bar tegenover ons huis eindelijk open is dus dat was top! Aangezien we niet in het huis mogen drinken, hoeven we nu maar 10 meter te lopen om een lekker pilsje te pakken. Na een goede maaltijd bij de Irish Pub hebben we de rest van de avond ons vermaakt met karaoke. Vooral de net gearriveerde Koreaan met zijn uitvoering van Gangnam Style was erg vermakelijk. Morgen vertrek ik naar mijn laatste werkbestemming: de Grand Canyon! Ik had geen beter laatste project kunnen krijgen en ik heb er erg veel zin in. Ook in de Grand Canyon moeten we trailwork doen dus dat wordt helemaal gaaf.