Van Las Vegas naar Los Angeles

Vanuit Las Vegas vertrokken we richting Utah en ondanks dat Las Vegas niet zo ver van Utah vandaan ligt, had het contrast niet veel groter kunnen zijn. In Las Vegas is zo’n beetje alles toegestaan en moet het vooral allemaal zo gek en exclusief mogelijk. In Utah daarentegen zijn de wetten net wat anders. Bijvoorbeeld mag er alleen bier gedronken worden in een restaurant zolang je het bij je eten bestelt, mag er in sommige steden niet gedanst worden en in een aantal steden is het zelfs illegaal om geen melk te drinken. Maar los van alle idiote wetten die nog altijd van kracht zijn in deze Staat is het erg prachtig en het is zeker een bezoekje waard. Onze eerste bestemming was Bryce Canyon, maar voordat we begonnen aan de klim naar dit hoger gelegen park was het eerst even tijd om Femke kennis te laten maken met de beste burgers en friet die ik hier gegeten heb (bij een fastfood restaurant dan): Five Guys. En ondanks haar studie moest Femke toch wel even toegeven dat het fastfood wel echt wat beter was dan dat in Nederland.

Na ons lekker volgepropt te hebben vervolgde we de reis naar Bryce Canyon en reden we al snel door de sneeuw met de camper. We kwamen in het donker aan bij onze campground en besloten eerst maar wat slaap in te gaan halen. De dag erna werden we wakker in een steenkoude camper waar de ijspegels uit de kranen hingen… Denk je eindelijk verlost te zijn van die verschrikkelijke koude ochtenden in ACE, maar dat bleek dus even anders te zien. Maar ondanks dat het koud was en er een laag sneeuw lag, was Bryce Canyon prachtig. Dit park bestaat vooral uit uitzichtpunten en uit weinig trails, maar dat vonden we nou niet bepaald erg gezien de kou. De prachtige vergezichten vanaf Farview point, het uitzicht op de Stille Stad met al haar Hoodoos bij Inspiration Point en de korte Navajo Trail; het was allemaal weer even mooi.

Onze verste bestemming in Utah voor deze week was Arches National Park en daarom waren we “helaas” gedwongen om door Grand Staircase-Escalante National Monument te rijden. Dit is het grootste park in het Zuidwesten, maar ook één van de minst bezochte parken hier. Geen idee waarom, want het biedt alles wat de andere parken ook te bieden hebben. Mocht je ooit zelf deze kant opgaan, ga er dan niet vanuit dat alleen de National Parks een bezoek waard zijn, maar ook alle parken waar minder financiering heen gaat. Het park omvangt het gebied van de Grand Canyon tot aan Bryce Canyon (150 mijl!) en bestaat uit oplopende lagen gesteente (vandaar de naam staircase). Het is zo’n gebied zoals je het in de films ziet met vergezichten en eindeloos lange en rechte wegen met daartussen af en toe een bijna verlaten dorpje waar je nog net wat te eten kan vinden, een campground en wat motels. Ook hebben we hier nog een mooie wandeling gemaakt op de Calf Creek trail waarbij we eindigden bij een watervalletje dat prachtig afstak tegen de groene en rode rotsen (en nu ook gratis voorzien van ijspegels). Het blijft je toch iedere keer weer verrassen wat voor mooie plekjes je hier kan vinden.

Vanuit Escalante reden we door Capitol Reef naar Arches. Ondanks dat we vier weken de tijd hebben om rond te reizen met ons campertje hebben zelfs wij af en toe nog tijd tekort en konden we niet meer doen dan even snel af en toe uitstappen voor een foto in Capital Reef. Na overnacht te hebben in Green River reden we de dag erna rond lunchtijd Arches binnen. Arches National Park telt meer dan 2500 natuurlijke rotsbogen waarvan sommigen langer zijn dan 100 meter, terwijl andere slechts een meter lang zijn en dus wat meer concentratie vergen om te ontdekken. De eerste dag bezochten we direct maar de meest bekende punten hier: Window Trail en Delicate Arch. Bij de Window Trail kan je door twee gigantische bogen (een soort van ramen dus) uitkijken over Arches en de achterliggende gebergten en het is dan ook een ideale plek om wat mooie foto’s te maken. Delicate Arch is waarschijnlijk de meest bekende boog in Arches. De 16 meter brede Delicate Arch staat los van alle omliggende rotswanden en is daarom wat opvallender dan de andere 2499 bogen. We besloten de nacht door te brengen in Arches zelf, zodat we dag erna nog naar de Landscape Arch konden wat met 89 meters aan breedte de langste natuurlijke rotsboog is in de wereld.

Na Arches was het tijd om onze mountainbikes te testen op één van de bekendste mountainbike paden ter wereld: Slick Rock. Maar voor het zover was, was het eerst tijd voor een flink ontbijt bij Denny’s waar ik zoals altijd het Lumberjack menu nam: twee eieren, drie plakken spek, een plak ham, twee pancakes, gebakken aardappels, worstjes en toast (nee, ik ben nog steeds niets aangekomen). Op zo’n ontbijt kan je tenminste een dagje vooruit zullen we maar denken. Nadat Femke ook even een fietst had geregeld (een Trek met een waarde van $3700…), parkeerden we de camper bij het begin van de Slick Rock trail en begonnen we aan onze mountainbiketocht. In al onze Nederlandse fietsarrogantie dachten wij dat we dit paadje over keihard roodgesteente met zeer steile afdalingen wel aankonden. Het bleek toch iets moeilijker te zijn dan we hadden bedacht en daarnaast stopten onze handremmen er ook al mee na een paar keer goed remmen. Helaas waren we dus genoodzaakt weer terug te rijden. De volgende keer maar even oefenen voordat we weer besluiten zo’n fantastische, maar ook moeilijke trail op te rijden.

Ons laatste park in Utah was Canyonlands wat ook zijn eer aandoet aangezien overal kleine canyons te zien zijn zover als je kan maar kan kijken. Dit gebied is uitgeslepen door de Green River en de Colorado River en op sommige punten kijk je meer dan 300 meter recht naar beneden. Niet zo groot en diep als de Grand Canyon, maar alsnog een indrukwekkend gebied. Naast Canyonlands ligt ook het kleinere park Dead Horse Point in dit gedeelte van Utah(er zijn inderdaad een aantal paarden gestorven daar doordat de cowboys ze vergeten waren op te halen) waar we ook nog wat rondgewandeld hebben en hebben genoten van de complete stilte die je in Nederland nooit ergens gaat vinden. En zo zat onze week in Utah erop en gingen we terug naar Flagstaff. Voor Femke zat haar Amerikaanse avontuur er nu alweer op, maar ze heeft in ieder geval een goede indruk gekregen van wat wij hier nou precies doen. Helaas heeft ze wel precies de koudste week in de hele reis getroffen, maar ook wel weer de week waarin wij de meeste nationale parken bezochten. Na een week lang fastfood gegeten te hebben, gebarbecued te hebben in de vrieskou, gewandeld en genoten te hebben van de uitzichten in meerdere nationale parken en s’avonds bij kampvuren gezeten te hebben, snapt ze nu in ieder geval beter wat wij hier nou precies doen: genieten.

Aangezien er nog niemand in Flagstaff was (projecten waren nog bezig) gingen wij maar terug naar de Grand Canyon, zodat we nu eindelijk eens helemaal naar de Colorado River konden lopen. Tegen alle adviezen ingaand (overal staat aangegeven het vooral niet in één dag te doen en de Park Rangers vonden het ook maar niks), vertrokken wij om kwart voor 6 in de ochtend op de South Kaibab trail richting de Colorado River. Om 8 uur in de ochtend zaten wij vervolgens al op het strand bij deze rivier te genieten van het uitzicht en de momenteel niet zo heel snel stromende rivier. Naar beneden gaan bij de Grand Canyon is uiteraard het makkelijkste gedeelte en dus besloten we na een half uurtje gezeten te hebben, maar te beginnen aan het echte werk: het omklimmen van de Bright Angel trail. Voordeel van de Grand Canyon beklimmen in de winter is zeker dat de temperatuur zeer aangenaam is en het kostte het ons dan ook niet heel veel moeite om weer omhoog te lopen. Om 1 uur in de middag waren we dan ook alweer klaar met de 25 kilometer lange tocht waarbij we twee keer het 1500 meter verschillen hadden overwonnen. Al die waarschuwingen waren dus totaal weer nergens nodig voor, zolang je maar geen 150 kilo weegt, is het prima te doen. Na zo’n tocht gingen de pizza’s, hotdogs en welverdiende Budweisers er zeker in en lagen we om 8 uur s’avonds al te pitten.

Na eens een keer lekker 13 uur geslapen te hebben, vertrokken we terug naar Flagstaff om daar weer eens te feesten met iedereen die terugkwam van project. De eerste twee dagen was het dan ook weer het bekende verhaal met een hoop drankjes, veel mensen van ACE, weinig slaap, katers etc.. Voordeel was nu ook dat we onze camper bij een motel hadden neergegooid in het centrum, zodat we daar lekker konden zitten met de biertjes in plaats van een vermogen uitgeven in de kroegen. Het was zeker gezellig om een aantal oude vrienden nog een keer terug te zien en nog een keer wat mooie avonden te beleven. Op donderdag was het tijd voor onze eerste Thanksgiving, maar net als Halloween was het niet zo groot als wij hadden verwacht (kan ook zeker aan Flagstaff liggen). Na wat stukjes kalkoen te hebben geproefd en wat andere Amerikaanse gerechten waren wij blij dat we uitgebreid hadden ontbeten bij MacDonalds. Na donderdag nog een goede middag en avond te hebben beleefd met twee van onze Duitse vrienden zat het er weer op en reden wij door naar Joshua Tree.

In Joshua Tree hadden we eindelijk weer eens een campground tot ons beschikking met jacuzzi, zodat we weer even lekker konden relaxen middenin de woestijn. Na Flagstaff waren we weer behoorlijk verkouden en moe dus deden we het hier rustig aan. Op de enige dag dat we echt in Joshua Tree zelf zijn geweest, zijn we naar een oude goudmijn gelopen en hebben we wat rond geklauterd op de grote rotspartijen die je daar vindt. En uiteraard hebben we wat foto’s gemaakt van de Joshua Tree die zo’n beetje op iedere vierkante meter groeit in dit park. Na Joshua Tree hebben we nog Pioneer town bezocht. Pioneertown is ooit gebruikt als een filmopnamelocatie voor Hollywood films en is een typisch Westernstadje. Ook kregen we deze dag voor het eerst te maken met “echt” slecht weer, maar in Pioneertown bestond dit gelukkig alleen nog uit wind waardoor de struikjes (zoals in de films) door de hoofdstraat rolden. Na Pioneertown hebben we nog even een outlet bezocht waar ook nog Thanksgivingkorting bij kwam, dus het resultaat is nu een tas die overvol zit met kleding, maar hij kan gelukkig nog dicht.

Morgen gaan we onze camper inleveren. Aan de ene kant hebben we het prima naar onze zin in de camper, maar aan de andere kant krijgt het beestje nu toch wat mankementen. Het begon allemaal twee weken geleden met het verliezen van onze sewerhose (waarmee je dus het afvalwater etc eruit kan halen). Blijkbaar was het afsluitklepje kapot en zo ligt onze sewerhose nu ergens in de woestijn. Daardoor konden we niet van ons vieze water af en het resultaat was dat het door de camper stroomde als we remden. Daarbij komt nog dat onze badkamerdeur besloten had zichzelf op slot te gooien (tot grote vreugde van Femke, want die ging die dag weg). Resultaat is dat nu het deurslot naast het brandalarm onderin de camper ligt. En eergisteren besloot ook één van de raamvergrendelingen ermee te stoppen en nu kan dus het raam niet meer open. Maar over het algemeen zijn we zeer tevreden over de camper en is het zeker de beste manier om dit gedeelte van Amerika te bezoeken. Er komt dan een einde aan onze rondreis met de camper, maar naar huis gaan we nog niet. De komende twee weken staan: Los Angeles, Santa Monica, Miami en New York nog op het programma, dus echt reden tot klagen hebben we niet!