Grand Canyon, laatste dagen Flagstaff en San Franc
Door: Gijs
Blijf op de hoogte en volg Gijs
07 November 2014 | Verenigde Staten, San Francisco
Mijn laatste project voor ACE was in de Grand Canyon en volgens velen in ACE was dat het beste project dus de verwachtingen waren hoog. Aangezien de Grand Canyon maar twee uurtjes rijden is vanuit Flagstaff mochten we direct de eerste dag aan de bak. We wisten dat de eerste dag niet de meest spectaculaire dag zou zijn, want het zou vrij nutteloos zijn om de Canyon in te lopen voor een paar uurtjes. Daarom bestond onze eerste dag uit het opknappen van de stallen van de muilezels. Niet dat we veel kans kregen om te werken; de muilezels waren dolblij met hun nieuwe gezelschap en vochten allemaal voor onze aandacht. Nadat we vooral druk waren geweest met het vermaken van de muilezels in plaats van werken, vertrokken we richting de kampeerplaats. Een kampeerplaats vlakbij de Grand Canyon en middenin de bossen is best een prima plaats om te verblijven, totdat je midden in de nacht wakker wordt omdat het er blijkbaar 7 graden vriest gedurende deze tijd van het jaar en je alleen een zomerslaapzak hebt…
Afijn, na niet zo’n hele comfortabele nacht was het tijd voor de eerste volle werkdag. We keken er allemaal erg naar uit, aangezien we vandaag eindelijk de Grand Canyon zouden zien en er zelfs in zouden werken. Niets was minder waar. Doordat de National Park Service er niet in geslaagd was de benodigde materialen beneden op de trail te krijgen, waren we genoodzaakt de eerste vier dagen wat klusjes te doen in Grand Canyon Village. Een flinke tegenvaller dus als je bedenkt dat de Grand Canyon slechts vijf minuten van je vandaan is en je niet in staat bent om hem te zien door de bossen heen. Het enige pluspunt wat ik kan bedenken van deze dagen is dat we zagen wat er allemaal achter de schermen gebeurt bij de National Park Service. Dat is natuurlijk ook leuk om te zien, maar niet als je in gedachte had trailwork te doen in de Canyon zelf. Gelukkig maakten de avonden een hoop goed. Iedere avond zijn we naar de Grand Canyon gelopen om de zonsondergang te zien en daarna genoten we van onze maaltijd bij het kampvuur en speelden we wat potjes presidenten.
De vijfde dag gingen we dan eindelijk de Grand Canyon in. De Grand Canyon is indrukwekkend, maar eigenlijk te breed en te diep om goed te beseffen hoe mooi het is. Veel tijd voor werken was er dan ook niet aangezien het al genoeg tijd kost om naar beneden te lopen en weer terug naar boven. Dat was zeker weten een van de redenen waarom andere mensen zo graag in de Grand Canyon werkten. We werkten voor twee dagen aan afwateringssystemen op de South Kaibab trail, daarna een volle dag stenen vervoeren aan het begin van de Bright Angel trail en we sloten de week af met wat trailwork op de Bright Angel Trail. De tweede helft van de week was dus zeker meer geslaagd en de laatste dag waarop we MacDonalds voor ontbijt hadden en alle uitzichtpunten bij de South Rim afreden maakte het saaie werk aan het begin van de week zeker goed. En zo kwam er een eind aan mijn laatste project.
Terug gekomen bij het kantoor ontvingen we ons diploma en moesten we nog wat papierwerk doen en vervolgens zat het er dan echt op. Gelukkig hadden we nog wel wat mooie dagen feesten voor de boeg in Flagstaff en was het nog geen tijd om afscheid te nemen. Op woensdag was er uiteraard weer een traditionele $0.25 Green Room nacht. Op donderdag was het tijd voor mijn laatste schoonmaakbeurt van het huis, maar aangezien mijn kamergenoten en ik toch ACE zouden verlaten, besloten we maar om te gaan ontbijten bij het Breakfast Palace. Het maakte de geruchten waar; het was inderdaad de beste plek om te ontbijten in Flagstaff. Toen we terugkwamen, bleek “helaas” dat we de gehele schoonmaakbeurt hadden ontweken en konden we terug ons bed in. In de middag moesten we helaas er toch echt weer uit, aangezien we nog een Halloween outfit moesten kopen. De tocht naar de Target (soort kleine Makro) was nou niet bepaald genieten na een paar uurtjes slaap en iets teveel drankjes. Vandaar dan ook dat we de eerste de beste outfit kochten en zo werd mijn Halloween outfit een skelet. Op donderdagavond was Renze eindelijk een keer terug in Flagstaff (was op project voor bijna een maand), dus dat leverde wederom een goede nacht stappen op.
Vrijdagochtend was het dan toch echt eens tijd om in te pakken en het was een heel gevecht om alle kleding terug te vinden in het huis en weer terug te proppen in de tas. Aangezien we toch weer terugkomen in Flagstaff met de camper besloot ik maar om wat kleding te dumpen in het huis en het later op te halen (niet dat het dan wel gaat passen maar goed..). Daarna was het tijd voor het laatste ontbijt met mijn eerste crew bij Denny’s, zodat we een goede bodem hadden om de rest van de dag door te komen. Het was ook het moment waarop we ons realiseerden dat het de laatste dag was met deze groep en dat de tijd hier veel te snel voorbij gegaan was. Het enige wat we nu nog konden doen is een fantastische Halloween beleven. We zouden Halloween beginnen met een hoop mensen van ACE in een huis vlakbij Flagstaff (een vriend van een Amerikaanse huisgenoot woont daar). Zoals bij elk Amerikaans werd er bierpong gespeeld, werd er gedronken uit rode bekers én kwam de politie na twee uur aanzetten om te klagen over de geluidsoverlast. En zo was het feest na twee uur al afgelopen, want de politie was niet geheel gelukkig met 50 mensen in één huis. Gelukkig waren wij allemaal 21+ en konden we verder feesten in het centrum van Flagstaff. Alhoewel ik me prima vermaakt heb, moet ik zeggen dat Halloween niet zo heel speciaal is. Een willekeurig groot feest in Europa is waarschijnlijk vermakelijker dan Halloween, maar in ieder geval kunnen we nu zeggen dat we het een keer hebben meegemaakt.
Op zaterdagochtend was het dan toch echt zo ver: we zouden Flagstaff verlaten en beginnen aan het tweede deel van onze reis. Na afscheid te hebben genomen in mijn huis Cisco vertrokken we naar het Amtrak Station waar nog een groep mensen stond te wachten voor afscheid. Een erg gezellige dag dus. Het is verbazingwekkend hoe goed je mensen leert kennen in twee maanden en hoe snel je gehecht raakt aan je leventje in een oud vervallen huis aan de andere kant oceaan. Het doet me dan ook goed dat de meeste mensen van mijn eerste projectgroep in januari naar Amsterdam komen om eens even echt goed te feesten! En zo vertrokken we richting Phoenix Sky Harbor Airport en kwam er een eind aan ons leven als vrijwilliger. Ik geef toe dat ik het eten niet zal missen, het werk soms ook niet, zeker de koude nachten niet, het opzetten/afbreken van de tent niet en de ongelofelijke puinzooi in Cisco ook zeker niet. Maar ik ga zeker de gavere projecten missen, het avontuurlijke gevoel en vooral de internationale sfeer en mijn nieuwe vrienden.
Van Phoenix naar San Francisco was gelukkig maar een vluchtje van twee uur en zo waren we om half 10 ‘s avonds in ons hostel. Een prima locatie voor een hostel zou ik zeggen: vanuit de ramen kon je de Golden Gate Bridge al zien. Na even snel een In-n-Out burger te hebben gescoord met de meest ranzige patat ooit (lesje geleerd) besloten we maar om te gaan slapen, aangezien we nog wel wat uurtjes in te halen hadden. De volgende dag gingen we dan maar eens gebruik maken van ons ontbijt aangezien het inbegrepen was. Zoals altijd in hostels kan je rekenen op de nodige luxe: één bagel en één stuk fruit. Maar voorlopig zaten we maar downtown in San Francisco voor een prima prijsje, dus ons hoor je niet klagen. De eerste dag was het ook nog eens prachtig weer en daarom hadden een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. De hoogste tijd om daar eens naartoe te wandelen en het wat beter te bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. De Golden Gate Bridge is zeer indrukwekkend net zoals de rest van de stad overigens. Het doet je totaal niet denken aan een “typische” Amerikaanse grote stad. Het verkeer is niet te chaotisch, er rijden een hoop fietsers rond, de meeste huizen zijn prachtig en het strand met palmbomen aan de Pacifische Oceaan maken het tot een heerlijke stad om in rond te lopen. En als je goed keek vanaf de Golden Gate Bridge zag je soms een groep pelikanen rondvliegen en daaronder zeehonden rondzwemmen in het snel stromende water.
San Francisco is ook zeker bekend om zijn pieren en visserij. Na ons fantastische ontbijt begonnen we nu toch wel een beetje honger te krijgen en aangezien we vlakbij alle vissers waren, was het maar eens tijd om een visje te eten (i.p.v. weer een hamburger). Amerika zou Amerika niet zijn als de vis niet gefrituurd was, dus zaten we daar met ons bakje gefrituurde garnalen, een koude Budweiser en een hoop lawaaierige meeuwen. We hadden onze burgerreeks nu toch al doorbroken, dus konden we net zo goed ook iets anders eten als avondeten. Daarom besloten we om naar China Town te gaan. Na even rondgewandeld te hebben door de winkels die vooral heel veel troep verkopen (maar alsnog wel leuk om te zien), kwamen we terecht in (je raadt het nooit) een Chinees restaurant. Na alle weken ACE voedsel en fastfood was de zoetzure kip en biefstuk in zwarte bonensaus zeer welkom. Nu we een nachtje goed hadden geslapen, was het maar eens tijd om het nachtleven van San Francisco te verkennen. Helaas was het vrij rustig overal en kwamen we niet verder dan de oudste bluesbar in de stad en een gesprek met een oude vissersman in een andere bar.
De tweede dag in San Francisco stond Alcatraz op het programma. Maar eerst liepen we even langs Pier 39 om de zeehonden te spotten. Het is moeilijk te zeggen hoeveel zeehonden er waren, want ze lagen met z’n allen op één grote hoop. In ieder geval waren het er genoeg om een flink kabaal te maken. Om half 10 waren we bij de haven voor onze reis naar Alcatraz. Althans dat dachten we. Blijkbaar was het pas half 9 en waren we dus veel te vroeg. Het blijft irritant al die verschillende tijdzones en het wel of niet hebben van zomertijd. Om half 10 vertrokken we dan toch eindelijk echt naar Alcatraz. Alcatraz is een eiland in de baai bij San Francisco dat zowel als fort en militaire gevangenis gebruikt is. Van 1934 tot 1963 werd het gebruikt als zwaar beveiligde gevangenis en telt het enkele bekende gevangenen zoals Al Capone en Robert Franklin Stroud. Vanuit de ramen in de gevangenis kan je San Francisco twee mijl verderop zien liggen en dat was dan ook de grootste kwelling van de meeste gevangenen. Alles wat ze wilden hebben was zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. De audiotour door de cellenblokken, binnenplaats, keuken en was erg interessant en legde uitvoerig uit wat er in welke cellen gebeurd was (zoals ontsnappingen) en hoe zowel gevangenen als bewakers zich voelden op dit rotseneiland. Het bijbehorende ziekenhuis deed je vooral denken aan de nodige horrorfilms. Na Alcatraz hebben we nog even flink goed gegeten en gepilst bij pier 39 en vervolgens zat San Francisco er ook alweer op.
Het was eindelijk tijd om onze camper op te halen en het voldoet zeker aan onze verwachtingen. Gemaakt voor vijf personen, maar slechts bemand door twee personen. Dat geeft ons eindelijk wat ruimte om onze spullen uit te pakken en niet leven vanuit je tas. Daar waren we op zich na ruim twee maanden weleens aan toe. Verder is die uiteraard voorzien van alle gemakken zoals een keuken, badkamer, satelliet TV (alhoewel we dat ding nog steeds niet aan de praat krijgen..) en airco/verwarming. Kortom, we gaan een mooie maand tegemoet en we beginnen daarmee in Yosemite National Park.
Afijn, na niet zo’n hele comfortabele nacht was het tijd voor de eerste volle werkdag. We keken er allemaal erg naar uit, aangezien we vandaag eindelijk de Grand Canyon zouden zien en er zelfs in zouden werken. Niets was minder waar. Doordat de National Park Service er niet in geslaagd was de benodigde materialen beneden op de trail te krijgen, waren we genoodzaakt de eerste vier dagen wat klusjes te doen in Grand Canyon Village. Een flinke tegenvaller dus als je bedenkt dat de Grand Canyon slechts vijf minuten van je vandaan is en je niet in staat bent om hem te zien door de bossen heen. Het enige pluspunt wat ik kan bedenken van deze dagen is dat we zagen wat er allemaal achter de schermen gebeurt bij de National Park Service. Dat is natuurlijk ook leuk om te zien, maar niet als je in gedachte had trailwork te doen in de Canyon zelf. Gelukkig maakten de avonden een hoop goed. Iedere avond zijn we naar de Grand Canyon gelopen om de zonsondergang te zien en daarna genoten we van onze maaltijd bij het kampvuur en speelden we wat potjes presidenten.
De vijfde dag gingen we dan eindelijk de Grand Canyon in. De Grand Canyon is indrukwekkend, maar eigenlijk te breed en te diep om goed te beseffen hoe mooi het is. Veel tijd voor werken was er dan ook niet aangezien het al genoeg tijd kost om naar beneden te lopen en weer terug naar boven. Dat was zeker weten een van de redenen waarom andere mensen zo graag in de Grand Canyon werkten. We werkten voor twee dagen aan afwateringssystemen op de South Kaibab trail, daarna een volle dag stenen vervoeren aan het begin van de Bright Angel trail en we sloten de week af met wat trailwork op de Bright Angel Trail. De tweede helft van de week was dus zeker meer geslaagd en de laatste dag waarop we MacDonalds voor ontbijt hadden en alle uitzichtpunten bij de South Rim afreden maakte het saaie werk aan het begin van de week zeker goed. En zo kwam er een eind aan mijn laatste project.
Terug gekomen bij het kantoor ontvingen we ons diploma en moesten we nog wat papierwerk doen en vervolgens zat het er dan echt op. Gelukkig hadden we nog wel wat mooie dagen feesten voor de boeg in Flagstaff en was het nog geen tijd om afscheid te nemen. Op woensdag was er uiteraard weer een traditionele $0.25 Green Room nacht. Op donderdag was het tijd voor mijn laatste schoonmaakbeurt van het huis, maar aangezien mijn kamergenoten en ik toch ACE zouden verlaten, besloten we maar om te gaan ontbijten bij het Breakfast Palace. Het maakte de geruchten waar; het was inderdaad de beste plek om te ontbijten in Flagstaff. Toen we terugkwamen, bleek “helaas” dat we de gehele schoonmaakbeurt hadden ontweken en konden we terug ons bed in. In de middag moesten we helaas er toch echt weer uit, aangezien we nog een Halloween outfit moesten kopen. De tocht naar de Target (soort kleine Makro) was nou niet bepaald genieten na een paar uurtjes slaap en iets teveel drankjes. Vandaar dan ook dat we de eerste de beste outfit kochten en zo werd mijn Halloween outfit een skelet. Op donderdagavond was Renze eindelijk een keer terug in Flagstaff (was op project voor bijna een maand), dus dat leverde wederom een goede nacht stappen op.
Vrijdagochtend was het dan toch echt eens tijd om in te pakken en het was een heel gevecht om alle kleding terug te vinden in het huis en weer terug te proppen in de tas. Aangezien we toch weer terugkomen in Flagstaff met de camper besloot ik maar om wat kleding te dumpen in het huis en het later op te halen (niet dat het dan wel gaat passen maar goed..). Daarna was het tijd voor het laatste ontbijt met mijn eerste crew bij Denny’s, zodat we een goede bodem hadden om de rest van de dag door te komen. Het was ook het moment waarop we ons realiseerden dat het de laatste dag was met deze groep en dat de tijd hier veel te snel voorbij gegaan was. Het enige wat we nu nog konden doen is een fantastische Halloween beleven. We zouden Halloween beginnen met een hoop mensen van ACE in een huis vlakbij Flagstaff (een vriend van een Amerikaanse huisgenoot woont daar). Zoals bij elk Amerikaans werd er bierpong gespeeld, werd er gedronken uit rode bekers én kwam de politie na twee uur aanzetten om te klagen over de geluidsoverlast. En zo was het feest na twee uur al afgelopen, want de politie was niet geheel gelukkig met 50 mensen in één huis. Gelukkig waren wij allemaal 21+ en konden we verder feesten in het centrum van Flagstaff. Alhoewel ik me prima vermaakt heb, moet ik zeggen dat Halloween niet zo heel speciaal is. Een willekeurig groot feest in Europa is waarschijnlijk vermakelijker dan Halloween, maar in ieder geval kunnen we nu zeggen dat we het een keer hebben meegemaakt.
Op zaterdagochtend was het dan toch echt zo ver: we zouden Flagstaff verlaten en beginnen aan het tweede deel van onze reis. Na afscheid te hebben genomen in mijn huis Cisco vertrokken we naar het Amtrak Station waar nog een groep mensen stond te wachten voor afscheid. Een erg gezellige dag dus. Het is verbazingwekkend hoe goed je mensen leert kennen in twee maanden en hoe snel je gehecht raakt aan je leventje in een oud vervallen huis aan de andere kant oceaan. Het doet me dan ook goed dat de meeste mensen van mijn eerste projectgroep in januari naar Amsterdam komen om eens even echt goed te feesten! En zo vertrokken we richting Phoenix Sky Harbor Airport en kwam er een eind aan ons leven als vrijwilliger. Ik geef toe dat ik het eten niet zal missen, het werk soms ook niet, zeker de koude nachten niet, het opzetten/afbreken van de tent niet en de ongelofelijke puinzooi in Cisco ook zeker niet. Maar ik ga zeker de gavere projecten missen, het avontuurlijke gevoel en vooral de internationale sfeer en mijn nieuwe vrienden.
Van Phoenix naar San Francisco was gelukkig maar een vluchtje van twee uur en zo waren we om half 10 ‘s avonds in ons hostel. Een prima locatie voor een hostel zou ik zeggen: vanuit de ramen kon je de Golden Gate Bridge al zien. Na even snel een In-n-Out burger te hebben gescoord met de meest ranzige patat ooit (lesje geleerd) besloten we maar om te gaan slapen, aangezien we nog wel wat uurtjes in te halen hadden. De volgende dag gingen we dan maar eens gebruik maken van ons ontbijt aangezien het inbegrepen was. Zoals altijd in hostels kan je rekenen op de nodige luxe: één bagel en één stuk fruit. Maar voorlopig zaten we maar downtown in San Francisco voor een prima prijsje, dus ons hoor je niet klagen. De eerste dag was het ook nog eens prachtig weer en daarom hadden een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. De hoogste tijd om daar eens naartoe te wandelen en het wat beter te bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. De Golden Gate Bridge is zeer indrukwekkend net zoals de rest van de stad overigens. Het doet je totaal niet denken aan een “typische” Amerikaanse grote stad. Het verkeer is niet te chaotisch, er rijden een hoop fietsers rond, de meeste huizen zijn prachtig en het strand met palmbomen aan de Pacifische Oceaan maken het tot een heerlijke stad om in rond te lopen. En als je goed keek vanaf de Golden Gate Bridge zag je soms een groep pelikanen rondvliegen en daaronder zeehonden rondzwemmen in het snel stromende water.
San Francisco is ook zeker bekend om zijn pieren en visserij. Na ons fantastische ontbijt begonnen we nu toch wel een beetje honger te krijgen en aangezien we vlakbij alle vissers waren, was het maar eens tijd om een visje te eten (i.p.v. weer een hamburger). Amerika zou Amerika niet zijn als de vis niet gefrituurd was, dus zaten we daar met ons bakje gefrituurde garnalen, een koude Budweiser en een hoop lawaaierige meeuwen. We hadden onze burgerreeks nu toch al doorbroken, dus konden we net zo goed ook iets anders eten als avondeten. Daarom besloten we om naar China Town te gaan. Na even rondgewandeld te hebben door de winkels die vooral heel veel troep verkopen (maar alsnog wel leuk om te zien), kwamen we terecht in (je raadt het nooit) een Chinees restaurant. Na alle weken ACE voedsel en fastfood was de zoetzure kip en biefstuk in zwarte bonensaus zeer welkom. Nu we een nachtje goed hadden geslapen, was het maar eens tijd om het nachtleven van San Francisco te verkennen. Helaas was het vrij rustig overal en kwamen we niet verder dan de oudste bluesbar in de stad en een gesprek met een oude vissersman in een andere bar.
De tweede dag in San Francisco stond Alcatraz op het programma. Maar eerst liepen we even langs Pier 39 om de zeehonden te spotten. Het is moeilijk te zeggen hoeveel zeehonden er waren, want ze lagen met z’n allen op één grote hoop. In ieder geval waren het er genoeg om een flink kabaal te maken. Om half 10 waren we bij de haven voor onze reis naar Alcatraz. Althans dat dachten we. Blijkbaar was het pas half 9 en waren we dus veel te vroeg. Het blijft irritant al die verschillende tijdzones en het wel of niet hebben van zomertijd. Om half 10 vertrokken we dan toch eindelijk echt naar Alcatraz. Alcatraz is een eiland in de baai bij San Francisco dat zowel als fort en militaire gevangenis gebruikt is. Van 1934 tot 1963 werd het gebruikt als zwaar beveiligde gevangenis en telt het enkele bekende gevangenen zoals Al Capone en Robert Franklin Stroud. Vanuit de ramen in de gevangenis kan je San Francisco twee mijl verderop zien liggen en dat was dan ook de grootste kwelling van de meeste gevangenen. Alles wat ze wilden hebben was zo dichtbij, maar toch onbereikbaar. De audiotour door de cellenblokken, binnenplaats, keuken en was erg interessant en legde uitvoerig uit wat er in welke cellen gebeurd was (zoals ontsnappingen) en hoe zowel gevangenen als bewakers zich voelden op dit rotseneiland. Het bijbehorende ziekenhuis deed je vooral denken aan de nodige horrorfilms. Na Alcatraz hebben we nog even flink goed gegeten en gepilst bij pier 39 en vervolgens zat San Francisco er ook alweer op.
Het was eindelijk tijd om onze camper op te halen en het voldoet zeker aan onze verwachtingen. Gemaakt voor vijf personen, maar slechts bemand door twee personen. Dat geeft ons eindelijk wat ruimte om onze spullen uit te pakken en niet leven vanuit je tas. Daar waren we op zich na ruim twee maanden weleens aan toe. Verder is die uiteraard voorzien van alle gemakken zoals een keuken, badkamer, satelliet TV (alhoewel we dat ding nog steeds niet aan de praat krijgen..) en airco/verwarming. Kortom, we gaan een mooie maand tegemoet en we beginnen daarmee in Yosemite National Park.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
