Van Amsterdam naar Phoenix: de eerste reisdag

Hierbij het eerste verslag vanuit de States! Ik ga proberen minstens iedere twee weken een verslagje erbij te zetten en wat foto's te uploaden. Ook bij dit verslag heb ik wat foto's en je kan ze vinden onder (niet geheel verrassend) het kopje foto's in het navigatiemenu aan de linkerkant op je scherm. Vee leesplezier toegewenst en vergeef me alle spelfouten:).

Het is vrijdag 5 september en mijn wekker staat ingesteld op 06:20. Niet dat ik mijn wekker nodig had om wakker te worden, aangezien ik al ruim voor die tijd wakker werd uit pure opwinding. Vandaag zou de reis beginnen waar ik sinds februari mee bezig was geweest: ruim drie maanden naar de Verenigde Staten voor vrijwilligerswerk gevolgd door een fantastische rondreis. Na ingecheckt te hebben op Schiphol en afscheid te hebben genomen van mijn ouders en Femke vertrok ik richting de Boeing 767 van United Airlines die mij naar Washington moest brengen.

De afgelopen zomer had ik erg veel geluk met vliegtuigmaatschappijen en ik had me er dan ook op ingesteld dat ik op z’n minst wat vertraging zou hebben. Maar ditmaal vertrok de vlucht zowaar op tijd en zat ik rond half 12 boven de wolken op weg naar de hoofdstad van de Verenigde Staten. Met een lange vlucht voor de boeg (9 uur) was ik blij dat er een gezellige man naast me zat, er vooral geen krijsende en huilende kinderen in de buurt zaten en dat de man naast me geen Amerikaanse omvang had. Het was een lange zit, maar dankzij de goede service van United Airlines (een eigen schermpje, warm eten, een snackbox en onbeperkt drinken) was het goed uit te houden.

Nadat ik geland was op Washington Dulles International Airport moest ik natuurlijk eerst even door de douane heen. In de Verenigde Staten duurt dat allemaal net even wat langer dan in Nederland, aangezien ze je vingerafdrukken willen hebben, een irisscan en vooral even met je willen babbelen over wat je eigenlijk komt doen en of je niet stiekem van plan bent om te blijven. Na dit verplichte nummertje voor iedere buitenlander die dit land binnen wilt komen, moest ik nog even mijn bagage opnieuw inchecken en vervolgens was ik dan toch eindelijk echt op Amerikaanse bodem. Aangezien ik nog wat tijd had voordat mijn volgende vlucht vertrok, werd het nu toch echt tijd om mijn eerste Dollars te spenderen. En tja, waar spendeer je deze eerste Dollars nou eens aan? Aan fast food natuurlijk! Dus nam ik bij de Wendy’s het menu met de pakkende naam “Baconater”. Doordat ik niet het kleinste menu nam, had ik recht op twee keer één liter(!) frisdrank, maar aangezien ik nog een stuk moest reizen en niet de hele vlucht op de wc wilde doorbrengen, besloot ik toch maar te zeggen dat ik aan één liter echt wel genoeg had. En zo verdwenen de eerste bijna 2000 Kcal in mijn lichaam en realiseerde ik me dat ik nu echt weer terug was in the States.

Door noodweer in het Westen moest het vliegtuig richting Phoenix wat langer wachten op de startbaan, maar dat maakte mij weinig uit aangezien ik drie stoelen voor mij alleen had. Helemaal niet slecht als je gewoon betaald hebt voor één stoel in de economy class. Het was in Nederland inmiddels middernacht en ik kon dus wel wat slaap gebruiken. Ik werd pas weer wakker toen we al boven Arizona vlogen en het vliegtuig begon te dalen richting Sky Harbor Airport in Phoenix. Aanvliegen op Phoenix levert best een spectaculair uitzicht op. Het is de hoofdstad van Arizona, de agglomeratie telt ruim 4 miljoen inwoners en daarnaast is Phoenix de snelst groeiende stad van de Verenigde Staten. Overal waar je keek zag je brede en keurig rechte straten die uitkwamen op nog bredere wegen en waaraan vooral fast food ketens gevestigd waren.

Nu ik eenmaal in Phoenix was, wilde ik vooral zo snel mogelijk in mijn bed liggen. Je merkt direct als je buiten komt dat je midden in de desert zit: overal cactussen en het was nog steeds 36 graden ondanks dat de zon allang onder was. Mijn bagage kwam gelukkig al snel en vervolgens werd ik opgehaald door mijn transfer (de chauffeur had wel twee keer één liter frisdrank naast hem staan en wat zakken chips) en reden we richting the Econolodge, het motel waar ik verbleef. Het was zo’n typisch Amerikaans motel zoals iedereen het kent van de meest slechte horrorfilms. Na even snel mijn kamer te hebben bekeken en geskyped te hebben met het thuisfront ging ik om 10 uur al slapen, maar aangezien het hier 9 uur vroeger is, was het voor mijn gevoel dus al 7 uur in de ochtend. Gelukkig kon ik uitslapen tot 8 uur.

Om 4 uur s’nachts was ik echter klaarwakker en begreep ik opeens waarom het motel van die achterlijke ontbijttijden had (van 04:00-09:00). Ik weigerde echter toe te geven aan mijn innerlijke klok en bleef me nog drie uur lang vervelen in bed toen ik besloot er toch maar uit te gaan. Zodra je naar buiten loopt krijg je direct een klap van de hitte. Het liep alweer tegen de 40 graden en in mijn kamer met airco was dat toch wel even anders. Het ontbijt was eenvoudig en prima: wat bagels, jam, sinaasappelsap en blue berry muffins. Nu ik gegeten heb, is het tijd om mijn spullen weer te pakken en terug te gaan naar de luchthaven. Ik had eerst nog overwogen om even Phoenix in te gaan, maar in de top-10 lokale bezienswaardigheden staan drie ziekenhuizen (erg interessant om langs te lopen inderdaad..) en daarnaast brand je toch weg in de hitte. En zo vertrek ik nu richting het vliegveld waar vandaag ook de andere vrijwilligers aan zullen komen en we opgehaald zullen worden door mensen van de American Conservation Experience om te vertrekken richting Flagstaff en te beginnen aan ons avontuur.