Flagstaff en ACE

Voordat ik de rest van de dag beschrijf zal ik eerst even uitleggen wat ACE precies is. American Conservation Experience (ACE) heeft zich ontwikkeld tot de nationale leider in het recruiten, coördineren en trainen van vrijwilligers die ingezet kunnen worden voor natuurbehoudende projecten in Amerika’s nationale parken, bossen, wildlife parken en andere openbare gronden. De vrijwilligers komen zowel uit het binnenland als uit het buitenland en werken op projectbasis in één van deze nationale parken of bossen. Meestal duurt een project acht dagen en daarna krijg je zes dagen vrij, zodat je wat roadtrips kan maken of je kan gewoon lekker relaxen in je huis. Vervolgens word je ingezet op een ander project en wissel je van projectgroep. Het vrijwilligerswerk kan variëren van hekken timmeren tot erosie tegengaan of het bestrijden van exotische planten. Zo’n beetje iedere natuurbehoudende taak kan in je project aan bod komen.

Vanuit het motel werd ik dus terug gebracht naar de luchthaven van Phoenix om daar te wachten op mijn pick-up. Gelukkig zit je niet in je eentje te wachten en leer je al snel een hoop andere vrijwilligers kennen. De vrijwilligers die ook zaten te wachten kwamen echt overal vandaan: sommige gewoon uit Memphis of New York en sommige uit Australië of Nieuw-Zeeland. Even na 18.00 uur vertrokken we richting Flagstaff. Het was wel even raar kijken toen we de tunnel uitreden bij de luchthaven en heel Phoenix verdwenen was. We kwamen midden in een zandstorm terecht en je kon niet verder kijken dan tien meter. Na drie uur rijden, kwamen we aan in Flagstaff. In tegenstelling tot Phoenix staan er in Flagstaff niet alleen maar cactussen. Flagstaff ligt op ruim 2000 meter boven zeeniveau en het klimaat is wat koeler dan in Phoenix. In de omgeving van dit stadje met ruim 50,000 inwoners vind je vooral bossen en de temperatuur ligt momenteel zo rond de 24 graden.

ACE beschikt over vijf huizen waarover de vrijwilligers verdeeld worden. Ik heb het geluk dat ik in het meest centrale huis ben geplaatst en daarom lekker dichtbij het centrum zit. Totaal slapen er 24 mensen in dit huis, maar doordat alle projecten door elkaar lopen, zijn er meestal zo’n vijftien mensen in het huis. Na even snel gekeken te hebben hoe het huis eruit zag (rommelig en een beetje oud, maar prima voor die paar nachten dat je hier slaapt), verdeelden we de bedden en gingen we snel slapen, want iedereen had nog steeds last van de jetlag. Dit keer werd ik pas om 5 uur wakker en zag dat mijn kamergenoten ook al wakker lagen. Mijn kamergenoten komen uit Engeland en Denemarken en zij hadden dus duidelijk ook nog last van de nieuwe tijdzone. We besloten om er maar gewoon uit bed te stappen en een vroeg verkenningsrondje door Flagstaff te maken. Het is een echt Amerikaans stadje: gele schoolbus, een hoop grote pick-ups, een oud station waar vooral vrachttreinen langs denderen en lange straten met een hoop barretjes en restaurants. Ook is de Northern Arizona University hier gevestigd en daardoor is er iedere avond wel wat te doen.

De eerste twee dagen hier hadden we een introductie. De eerste dag kregen we vooral een algemene introductie over ACE en werd ons verteld wat er van ons verwacht wordt de komende twee maanden. Na pizza gegeten te hebben, kregen we een rondleiding door het gebouw. In de garages achter het gebouw stonden alle gereedschappen, kettingzagen, bijlen en een hoop meer speelgoed voor jongens. Na de introductie besloten we om even snel wat boodschappen te doen. De verpakkingen zijn hier wat groter (understatement) dan in Nederland en voorlopig zullen we genoeg hebben om onze vrije dagen door te komen.

Na de boodschappen was het toch echt eindelijk tijd voor ons eerste biertje. De regel was dat iedereen een kroeg zou uitzoeken en op deze manier hadden we een soort van kleine kroegentocht door Flagstaff. En zo gingen een Deen, Nieuw-Zeelander, Amerikaan, Engelsman en Nederlander een mooie avond tegemoet. Een hoop biertjes, een pizza, mooie verhalen, discussies over verschillen tussen onze landen en teveel verloren potjes poolen gingen we uitgeteld naar bed.

De tweede dag stond in het teken van veiligheidsinstructies en uitleg over pesticide. De onderwerpen waren een stuk serieuzer dan de eerste introductiedag die vrij algemeen was. We moeten ons zeer bewust zijn van onze omgeving wanneer we het vrijwilligerswerk doen. Zo is het belangrijk om goed te we weten waarvoor de gereedschappen dienen en werd ons ook het één en ander verteld over gevaarlijke cactussen en dieren. Zoals ze hier zeggen: alles wat daar in de woestijn is, is er om jou pijn te doen. Een leuk vooruitzicht dus! Gelukkig vertellen ze er wel bij dat bijna niemand verwond tijdens het vrijwilligerswerk, maar het is toch belangrijk om vast wat te weten over de omgeving. Daarna volgde een presentatie over pesticide die worden gebruikt om exotische planten groei tegen te gaan. Toen kregen we eindelijk onze kleding en werden de tenten uitgedeeld. Iedereen krijgt zijn eigen twee persoonstent en die mogen we ook gebruiken tijdens onze vrije dagen als we willen, dus dat is prima geregeld. Na even getest te hebben of alle tenten in orde waren en te kijken of iedereen in staat was zijn tent op te zetten, mochten we eindelijk weer terug naar het huis. Na wat pasta zijn we allemaal snel naar bed gegaan, want morgen beginnen we aan onze eerste projecten.

Helaas zitten we niet allemaal bij elkaar, maar dat is ook weer een mooie mogelijkheid om nog meer mensen te leren kennen (en potentiële vakantieadresjes te scoren). Mijn eerste project is in Colorado en we zullen daarom morgen eerst zo’n vijf uurtjes moeten rijden. We gaan daar acht dagen lang aan de slag met pesticide om exotische planten uit te roeien en we zullen dit doen in het prachtige National Park Mesa Verde. Alhoewel de plantenbestrijding niet het meest leuke werk is, is de locatie wel echt prachtig. De komende acht dagen ben ik dus in ieder geval druk.

PS: foto’s houden jullie van me te goed, maar de Wi-Fi is hier niet zo goed.